Ik had eerlijk gezegd nog nooit gehoord van slaapapneu. Het was wel heel normaal voor mij om altijd moe te zijn. Zo normaal zelfs dat ik niet door had dat ik eigenlijk een probleem had. Wanneer ik zelf niet met de auto moest rijden viel ik altijd direct in slaap en wanneer ik thuiskwam van het werk en op de bank neerplofte was ik ook altijd meteen vertrokken , ze moesten me zelfs wakker maken wanneer het eten op tafel stond. Omdat ik toen fysisch zwaar werk deed, dacht ik dit de boosdoener was ?
Slaapapneu was iets waar ik nog weinig van gehoord, laat staan dat ik er aan zou lijden. Tot ik op vakantie ging.
Tenerife
Tot m’n ouders naar Tenerife verhuisden en ik er ook een keertje op vakantie ging. M’n ouders huren daar een studio dus we slapen dan allemaal samen in dezelfde kamer. De eerste ochtend vertelde m’n moeder dat ze de hele nacht ongerust was geweest en dat wanneer ik thuiskwam toch maar zo snel mogelijk contact moest opnemen met de huisarts.
Ze wist al wel dat ik snurkte maar dat ik meermaals per nacht stopte met ademhalen en het snurken dus even ophield maakte haar toch wel heel ongerust . Na een paar tellen werd ik dan snakkend naar lucht even wakker en viel meteen weer in slaap. Het snurken ging verder.
Zelf werd ik helemaal niks gewaar, ja ik werd vaak wakker, maar dacht altijd dat ik gewoon moest plassen. Nu weet ik dat dit niet normaal is, maar daarover straks meer. Het was tevens de eerste keer dat ik de term slaapapneu hoorde vallen.
Weer in België
Bij thuiskomst dus meteen een afspraak gemaakt met de huisarts die meteen een afspraak heeft ingepland om mee te doen aan een slaaponderzoek. Hij vertelde me dat ik wel eens aan slaapapneu zou kunnen lijden, en dat zo’n onderzoek uitsluitsel zou kunnen bieden.
Helaas heeft deze afdeling het de laatste jaren heel druk dus kwam ik op een wachtlijst terecht. Een maandje later werd ik gelukkig al gebeld met het goede nieuws dat er een plaats vrij was gekomen, maar dan moest ik wel die week nog langskomen, die aanbieding kon ik niet afslaan.
Eerlijk gezegd was ik toen wel wat zenuwachtig, ik wist namelijk niet helemaal niet wat te verwachten. Aan de telefoon hadden ze mij uitgelegd dat ik dus een nachtje bleef slapen en de volgende morgen gewoon naar huis mocht.
De dag van het grote slaaponderzoek
Nadat ik me had ingeschreven in het ziekenhuis begaf ik me met een bang hartje naar de slaapafdeling, wel grappig, langs de deur staat een code met een toetsenbord erlangs waarop je die code moet intikken, waarna hij opent. Dit is blijkbaar zodat mensen die slaapwandelen niet ronddolen in het ziekenhuis.
Op de afdeling werd ik opgewacht door een aardige verpleegster die me naar de onderzoekskamer leidde en uitgebreid uitleg gaf. Ook liet ze me enkele formulieren invullen. Hierop moest ik bijvoorbeeld aangeven hoe rap ik in slaap viel, of ik in slaap val in de auto, voor de tv, wanneer ik niet bezig ben enzovoorts, heb helaas op alles “ja” moeten invullen.
Vervolgens mocht ik me omkleden en mijn pyjama aandoen. Even later kwam de zuster me aansluiten. Je wordt bij zo’n onderzoek bijna volledig volgeplakt met allerlei sensors, zie mijn foto. Hiermee kunnen ze je volledig volgen in je slaapfases en meten ze onder andere je hartslag, welke fases je doorloopt, hoe hard je snurkt, hoeveel keer je stopt met ademen enzovoorts.
Je hebt ook nog een kastje op je borst waarop alles is aangesloten dus je kan je inbeelden dat het niet gemakkelijk is om zo in slaap te vallen. Het was blijkbaar toch gelukt en de volgende morgen na weer een vragenlijstje ingevuld te hebben mocht ik weer naar huis. Uitgerust was ik toen wel niet.
Diagnose: Slaapapneu
Een weekje later werd ik gebeld door iemand van het slaapcentrum om een vervolgafspraak vast te leggen en de resultaten van het onderzoek te bespreken.
Hier werd ik onder andere gewogen, kreeg ik een longonderzoekje en daarna een gesprek met de longarts die ook alle gegevens van het slaaponderzoek wilde bespreken. Uit het onderzoek kwam dat ik lijd aan een zware vorm van slaapapneu en dat het heel verstandig is geweest dat ik me heb laten testen. De volgende stap zou weer een nachtje ziekenhuis worden om te slapen met een cpap toestel zodat ze deze volledig kunnen instellen voor mij.
Een cpap toestel is een soort compressor die door middel van een luchtslang en een masker dat je voor je neus draagt, lucht onder druk in je neus blaast en zo je luchtwegen vrij houdt zodat je niet gaat snurken. Deze is zo ingesteld dat hij meewerkt met hoe je natuurlijk ademt. Dus enkel als je inademt blaast hij meer lucht binnen dan wanneer je uitademt.
Het inregelen van het slaapapneu-toestel
Ik geloof een maandje later vond het volgende onderzoek plaats. Weer door die deur met de code en weer in dezelfde kamer, weer diezelfde aardige verpleegster. Geen formulieren dit keer maar wel weer een hoop sensors plus daarbij nog het cpap toestel. Het toestel dat ze mou helpen om met m’n slaapapneu te leren leven.
Na een uitleg over hoe ik het masker moest omdoen en hoe ik moest ademen ging toen ook het licht uit. Het is echt wennen om met zo’n masker te slapen en ik heb nogal last van een verstopte neus wanneer ik ga slapen dus dit hielp ook niet echt. Maar blijkbaar heb ik toch enkele uren geslapen en mocht ik de volgende morgen weer naar huis.
Een weekje later werd ik weer gebeld en lieten ze me weten dat m’n toestelletje klaarstond voor mij.
De weken daarna ging er een wereld voor mij open.
M’n leven teruggekregen
Na een paar weken wennen sliep ik als een roosje en zonder snurken. Ik had veel minder uren slaap nodig, normaal ging ik altijd vroeg naar bed en werd ik net op tijd wakker om naar het werk te gaan.
Nu ging ik slapen en werd ’s nachts niet meer wakker, moest ’s nachts niet meer plassen. 8 uur later was ik zo fris als een hoentje.
Ik kreeg weer energie, zat beter in m’n vel, want was de laatste jaren toch wel veranderd als persoon, dat doet een slaapgebrek nu eenmaal met je. Ik had het gevoel dat ik m’n leven weer had teruggekregen, had ik dat geweten dan had ik me veel eerder laten onderzoeken.
Herken je mijn klachten?
Dus herken je jezelf in dit verhaal, ben je een luide snurker, ben je overdag niet vooruit te branden en wordt je ’s morgens moe wakker. Dan is het misschien een goed idee om ook contact op te nemen met je huisarts en je eventueel in te schrijven voor een slaaponderzoek.
Het zou namelijk zo maar kunnen dat ook jij aan slaapapneu lijdt. En zoals uit mijn verhaal naar voren komt kan ook jij je leven terugkrijgen!
